Een schitterend gebrek van Arthur Japin
Ik zag haar. Ondanks het ontzettend verschrikkende gezicht
voelde ik me erg tot haar aangetrokken. Ik wist niet hoe het kwam. Misschien
wat het haar houding die bijna om hulp schreeuwde en mijn aandacht trok. Ik kon
mijn ogen niet van haar afhouden en sprak haar aan. ‘Een goede avond mevrouw,
zou ik u wat mogen vragen?’ Verward keek ze op. Je kon zien dat ze hier niet
vandaan kwam en bekeek me wantrouwig van top tot teen. Ze knikte. ‘Het is een
beetje gek om het zo te vragen, maar ik ben ontzettend geïnteresseerd in uw
fysionomie. Ik ben namelijk chirurgijn en ben zoek nog een pokkenpatiënt die ik
aan mijn studenten kan tentoonstellen. Ik heb mijn studenten beloofd morgen met
dit onderwerp te beginnen. Uw zou mij ontzettend uit de brand helpen en
uiteraard krijgt u een geschikte vergoeding.’ Zij stemde vrijwel meteen in en
we spraken de volgende ochtend bij het anatomisch theater af.
Ik zag haar al van verre aankomen. Ik wuifde en ze
glimlachte terug. Ik zag dat ze zich ongemakkelijk voelde. Dit gaf me een bepaald
onbekend gevoel van binnen. Het was een erg aangenaam gevoel, een soort macht.
Ik wees haar naar de bijruimte waar ze zich kon ontdoen van haar kleding. Ik
was in de war. Het deed me goed dat je kon zien hoe onzeker ze was en zich
schaamde. Het maakte me opgewonden.
Ze kwam het amfitheater binnen. Ik stelde haar op haar gemak
en het leek te helpen. Maar toen de studenten de bovenluiken opendeden, zag ik
dat ze spijt had van haar beslissing. Dit maakte me gefrustreerd en ik deed er
alles aan om haar op haar gemak te laten voelen. Ik had nog nooit zo iets
ervaren. Het heerlijke gevoel van macht en toch ook medelijden. Ik kon me niet
concentreren op de les en dacht slechts aan haar. Hoe ik meer van haar wilde
weten. Hoe ik haar wilde helpen. Hoe ik haar wilde. Na de les volgde ik haar
naar de bijruimte waar ze zich omkleedde. Ik bood haar aan de littekens met
verzachtende olie te masseren. Mijn handen dwaalde af en ik kreeg wat ik wilde.
Wauw, ik vind het heel goed! Je moet schrijfster worden. Een klein typefoutje in regel 2. 'Misschien wat het haar houding die bijna om hulp schreeuwde...' waS. Je had misschien ook wat meer over de chirurgijn kunnen vertellen. Zoals zijn naam, thuissituatie, verleden zoiets. Kortom toch super leuk!
BeantwoordenVerwijderenIk ben het eens met Eva. Maar ook oneens over het feit dat zij vindt dat je meer moest vertellen over de chirurgijn. Nu is het een zeer mooie open plek. Je hebt een prachtig verhaal geschreven en ik zou zeker meer willen lezen van jou. Ook dit verhaal vanuit de ogen van de chirurgijn zou je prachtig uitschrijven. Ik heb er niks slechts over aan te merken. Perfect gedaan Annabel!
BeantwoordenVerwijderen