dinsdag 29 januari 2013

Verwerkingsopdracht: Why I love this book


Why I (don’t) love Mama Tandoori

Mama Tandoori is een bestseller. Daar is geen twijfel over mogelijk. Het is een boek in proza stijl geschreven. Een hilarische en ontroerende roman over de excentrieke Indiase moeder van de schrijver, Ernest van der Kwast. Zijn droge humor beschrijft eigenlijk een heel tragisch verhaal. De absurde situaties die in het gezin voorkomen, zorgen ervoor dat je het boek in een ruk uit leest. In mijn betoog zal ik vertellen waarom dit boek een bestseller is. Hierbij gebruik ik een paar van de 17 elementen die bestsellers zouden moeten bevatten volgens het opinietijdschrift De Groene Amsterdammer.

Tijdens het lezen krijg je al snel in de gaten dat de personages te lijden hebben onder het extreme karakter van de moeder, ’ Mama Tandoori’. Zij is als jonge vrouw met een enorm liefdesverdriet naar Nederland gekomen en als verpleegster gaan werken. Het is een verknipte en gestoorde vrouw die een aantal dwangneuroses heeft: het kopen van iedere aanbieding en het verzamelen van versleten huisvuil wat in haar ogen nog bruikbaar is en wat ze ooit mee zou kunnen nemen naar India. Het is ook een erg dominante vrouw. Ondanks het feit dat haar man een goed salaris heeft wil zij weinig tot niets uitgeven. (De hoofdpersoon lijdt aan grote innerlijke conflicten en heeft een buitensporig karakter)

Het verhaal roept al snel gevoelens op. Je krijgt vooral erg veel medelijden voor haar echtgenoot en haar zonen. Haar wil is wet en zij hebben een lastig en vermoeiend leven. De zoon beschrijft zijn moeder in het boek als volgt; ‘In een ander leven zou ze een dictator zijn geweest, een despoot die de geschiedenisboeken zou halen.’ (De lezer krijgt gevoelens voor de karakters)

Vooral de kinderen worden ook erg op de proef gesteld, aangezien de moeder erg veel van hen vraagt. Zij stellen haar teleur en zij laat dat ook heel duidelijk merken. De verwachting van de lezer is dan, dat aan het eind van dit verhaal, de kinderen en echtgenoot ook behoorlijk verknipt zullen zijn. (De verwachting is dat het verhaal niet goed af zal lopen)

Je merkte ook wel dat de ik-persoon (de schrijver) het graag anders had gewild, maar met humor, tegen cynisme aan soms, zijn levens verhaal van een afstand bekijkt en er daardoor mee om kan gaan. Pas aan het eind van het verhaal wanneer hij in de ogen van zijn eigen pasgeboren zoontje kijkt voel je zijn pijn. (Show, don’t tell)

Elk conflict beschreven in het boek heeft de moeder gewonnen. Op een absurde manier gaat ze de strijd aan met iedereen die haar in de weg staat. Lukt het verbaal niet te winnen, dan pakte ze haar deegroller en slaat ze er op los tot ze gelijk krijgt. De moeder laat in het verhaal eigenlijk geen ruimte voor tegenstand. De andere personages kunnen niet tegen de moeder op. Dit maakt dat het hele verhaal eigenlijk een groot conflict is. Niet alleen met de personagers in het gezin, maar ook alle personages in de omgeving ondervinden haar probleem. Het gaat uiteindelijk zover dat mensen zich gaan verstoppen op het moment dat ze haar zien. Afkeur hing als een zwerm insecten om haar heen, maar dat deerde haar niet. (In het verhaal gaat het om conflicten en de karakters worden erg op de proef gesteld)

Andere goede kenmerken van een bestseller vind je ook in dit boek. Ten eerste spreekt de titel erg aan en past goed bij het verhaal. Je begrijpt hem pas na het verhaal gelezen te hebben. Ook de omslag is goed; de rode en felle kleur in combinatie met de hete peper staan voor haar karakter. Ten tweede is het boek erg gedetailleerd geschreven. Er zijn geen vage locaties, maar de setting is erg duidelijk.

Het is een zeer grote uitdaging voor de lezer sympathie te vinden voor de moeder. Door de humor in dit verhaal, is het echter meer lach dan traan. Dat maakt dit boek een bestseller.

woensdag 16 januari 2013

Verwerkingsopdracht 2 'Een schitterend gebrek'


 
Een schitterend gebrek van Arthur Japin
 
 
Ik zag haar. Ondanks het ontzettend verschrikkende gezicht voelde ik me erg tot haar aangetrokken. Ik wist niet hoe het kwam. Misschien wat het haar houding die bijna om hulp schreeuwde en mijn aandacht trok. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden en sprak haar aan. ‘Een goede avond mevrouw, zou ik u wat mogen vragen?’ Verward keek ze op. Je kon zien dat ze hier niet vandaan kwam en bekeek me wantrouwig van top tot teen. Ze knikte. ‘Het is een beetje gek om het zo te vragen, maar ik ben ontzettend geïnteresseerd in uw fysionomie. Ik ben namelijk chirurgijn en ben zoek nog een pokkenpatiënt die ik aan mijn studenten kan tentoonstellen. Ik heb mijn studenten beloofd morgen met dit onderwerp te beginnen. Uw zou mij ontzettend uit de brand helpen en uiteraard krijgt u een geschikte vergoeding.’ Zij stemde vrijwel meteen in en we spraken de volgende ochtend bij het anatomisch theater af.
 
Ik zag haar al van verre aankomen. Ik wuifde en ze glimlachte terug. Ik zag dat ze zich ongemakkelijk voelde. Dit gaf me een bepaald onbekend gevoel van binnen. Het was een erg aangenaam gevoel, een soort macht. Ik wees haar naar de bijruimte waar ze zich kon ontdoen van haar kleding. Ik was in de war. Het deed me goed dat je kon zien hoe onzeker ze was en zich schaamde. Het maakte me opgewonden.

Ze kwam het amfitheater binnen. Ik stelde haar op haar gemak en het leek te helpen. Maar toen de studenten de bovenluiken opendeden, zag ik dat ze spijt had van haar beslissing. Dit maakte me gefrustreerd en ik deed er alles aan om haar op haar gemak te laten voelen. Ik had nog nooit zo iets ervaren. Het heerlijke gevoel van macht en toch ook medelijden. Ik kon me niet concentreren op de les en dacht slechts aan haar. Hoe ik meer van haar wilde weten. Hoe ik haar wilde helpen. Hoe ik haar wilde. Na de les volgde ik haar naar de bijruimte waar ze zich omkleedde. Ik bood haar aan de littekens met verzachtende olie te masseren. Mijn handen dwaalde af en ik kreeg wat ik wilde.